De nacht bestond eigenlijk alleen maar uit piepjes en medicatie toedienen. Ergens tussendoor een hazenslaapje. Rob sliep wel redelijk maar was helaas alweer veel te vroeg wakker.
En eigenlijk wist ik al meteen wat voordag het ging worden. Rob was enorm chagrijnig. Wilde niks en zei alleen maar Laat me maar.
Geen boterham, gelukkig wel een schaaltje pudding. En zelfs Dr. Ivo kreeg geen vriendelijk woord uit hem Ja het werd zo'n dag met gewoon niks zeggen en Rob laten liggen. Hij had ook pijn. Er zat daarbij ook nog een hoestje in de weg. En hoesten ging al helemaal niet
Niemand mocht in de kamer komen. Zijn temperatuur bleef een beetje rond de 38.3 schommelen. Net geen koorts maar fit is anders.
Het beleid werd weer afgesproken. Eigenlijk niks doen en proberen de pijnstilling af te bouwen. Ook geen bloedafname oid. Ik was het wel eens. Maar ergens hing er een raar gevoel bij. Wat kan ik niet definiëren. Misschien ook wel gewoon een beetje bezorgdheid omdat ik zag dat het niet zo goed ging, maar iedereen eigenlijk dat wel vond.
Toch klopte mijn onderbuik gevoel wel. Rob had gewoon veel pijn. En dat hoestje, dat was zo erg. Hij wilde wel hoesten maar het ging niet. Inmiddels kennen we alle trucjes, maar het mocht niet baten.
Maar daar kwam het moment dat Rob ineens echt geen lucht meer kreeg. De monitor sloeg op hol en hoe zielig ik het ook vond ik moest Rob echt even helpen door hem een klapje op de rug te geven en gelukkig hielp het wel. Rob kon weer rustig ademen.
Helaas was het gewoon een zware dag voor hem. Ik vroeg of we de pijnstilling konden afbouwen en wat nooit gebeurde, gebeurde nu. Nee mama. Niet doen. - Heb je dan zo'n pijn jongen. -"ja, mama" zei hij met tranen in de ogen. Dus luisteren naar het kind en niks afbouwen.
Rob viel in slaap en sliep wel anderhalf uur. Zo'n dag dat je weet dat die er kan zijn, maar waar je als moeder toch verdrietig van wordt. Je kind heeft pijn
Hij werd iets beter wakker. Een beetje eten ging er wel in.
Gelukkig kwamen in de avond papa, Myrne, Gijs, Luuk en Wiese nog even. Jee wat mis je iedereen toch. De kinderen had ik alweer vanaf dinsdag niet gezien. Even knuffelen en Rob wilde ze alleen maar bij zich hebben.
Even een klein uurtje. De tijd ging te snel. Ze moesten alweer gaan.
En net als je klaar bent met je blog stijgt Rob zijn temperatuur richting 39.. toch maar even iemand waarschuwen. Zou mijn gevoel dan toch geklopt hebben? Hoewel er bestaat ook zoiets als 5de dags koorts..
En eigenlijk wist ik al meteen wat voordag het ging worden. Rob was enorm chagrijnig. Wilde niks en zei alleen maar Laat me maar.
| Image may be NSFW. Clik here to view.  |
| stichting tekenen voor kinderen |
Niemand mocht in de kamer komen. Zijn temperatuur bleef een beetje rond de 38.3 schommelen. Net geen koorts maar fit is anders.
Het beleid werd weer afgesproken. Eigenlijk niks doen en proberen de pijnstilling af te bouwen. Ook geen bloedafname oid. Ik was het wel eens. Maar ergens hing er een raar gevoel bij. Wat kan ik niet definiëren. Misschien ook wel gewoon een beetje bezorgdheid omdat ik zag dat het niet zo goed ging, maar iedereen eigenlijk dat wel vond.
Toch klopte mijn onderbuik gevoel wel. Rob had gewoon veel pijn. En dat hoestje, dat was zo erg. Hij wilde wel hoesten maar het ging niet. Inmiddels kennen we alle trucjes, maar het mocht niet baten.
Maar daar kwam het moment dat Rob ineens echt geen lucht meer kreeg. De monitor sloeg op hol en hoe zielig ik het ook vond ik moest Rob echt even helpen door hem een klapje op de rug te geven en gelukkig hielp het wel. Rob kon weer rustig ademen.
Helaas was het gewoon een zware dag voor hem. Ik vroeg of we de pijnstilling konden afbouwen en wat nooit gebeurde, gebeurde nu. Nee mama. Niet doen. - Heb je dan zo'n pijn jongen. -"ja, mama" zei hij met tranen in de ogen. Dus luisteren naar het kind en niks afbouwen.
Rob viel in slaap en sliep wel anderhalf uur. Zo'n dag dat je weet dat die er kan zijn, maar waar je als moeder toch verdrietig van wordt. Je kind heeft pijn
Hij werd iets beter wakker. Een beetje eten ging er wel in.
Gelukkig kwamen in de avond papa, Myrne, Gijs, Luuk en Wiese nog even. Jee wat mis je iedereen toch. De kinderen had ik alweer vanaf dinsdag niet gezien. Even knuffelen en Rob wilde ze alleen maar bij zich hebben.
Even een klein uurtje. De tijd ging te snel. Ze moesten alweer gaan.
En net als je klaar bent met je blog stijgt Rob zijn temperatuur richting 39.. toch maar even iemand waarschuwen. Zou mijn gevoel dan toch geklopt hebben? Hoewel er bestaat ook zoiets als 5de dags koorts..
