De nacht verliep redelijk. Wel was er een uur voordat de perfalgan zou moeten worden gegeven de pijn weer daar. Maar gelukkig kon Rob om 1 uur weer gaan slapen tot 5 uur. De perfalgan werd nu om half 6 gegeven, want pijn is niet nodig.
De ochtend liep voor Rob verder heel erg beroerd. Hij was echt heel ziek. Nog steeds wat verhoging, maar verder wilde hij helemaal niks. Geen geluid wilde hij horen. Niemand mocht iets zeggen. Om 9 uur mocht ik weer visite lopen. John had voor een vlaaitje gezorgd, dus was het koffie met gebak.
![]()
We bespraken de dag van gisteren en alle parameters werden doorgenomen. De perfalgan lijkt nog steeds heel veel te doen alleen is de werking te kort. Er kwam een voorstel om paracetamol 6x daags oraal of rectaal te geven. En dan is het goed dat je nu bij dat gesprek mag zijn, want ik kon zo vertellen dat dat vorige opname ook werd gedaan en dat dat niet werkte en dat de verpleegkundige ook meteen zij dat perfalgan beter werkt bij Rob. Dus werd het naar 6x daags gezet. De rest van de pijnmedicatie blijft gehandhaafd op verzoek van de afdelingsarts en zo kwamen we snel tot een plan. Ik vroeg Ivo of hij ook alles op wilde schrijven, want tenslotte zou Ivo er deze week niet meer zijn en dan wil ik dolgraag dat iedereen weet dat ze gewoon Rob echt de tijd moeten geven. Ook wordt er al rekening gehouden met tijdelijk TPV. Dus ook dat werd voor zondag voor een lab afgesproken. Ivo zou nog naar Rob komen kijken. Ook ging hij proberen of ik bij de weekendvisite mag zijn maar garantie kon hij niet geven, want er zijn nog steeds mensen niet mee eens met dit. Maar Ivo en de zaalarts en verpleegkundige vonden het allemaal een hele prettige ervaring en ik ook moet ik zeggen. Even apart in een kamer, luisteren, afspraken maken en alles heb je uit eerste hand.
Daarna snel naar Rob die maar bleef slapen. Ivo kwam en helaas moest ik hem toch weer een rectaal touché doen en dat leidde bij Rob tot tranen. Gelukkig gaat dat snel. Dit moet voorlopig gebeuren, omdat er daar toch geopereerd is Tenslotte is daar de colon weer aan elkaar gehecht.
Rob viel weer in slaap. Om 11 uur kwam ineens Dolf de sneltekenaar. Rob schoot wakker en wilde graag dat Dolf voor hem ging tekenen. Dolf voelt alles heel goed aan en rustig maakte hij weer 2 prachtige tekeningen voor hem.
Daarna kwam Liesbeth en heel slim van haar ging zij Rob rustig voorlezen. Super. Zo hoefde hij alleen maar te luisteren en af en toe anticipeerde hij wel op Liesbeth. Ik kon zo ondertussen snel even eten, want Rob was in zeer goede handen.
Daarna was het weer op en Rob ging weer slapen. Meer eigenlijk niet.
![]()
Andre Kuipers kwam deze middag ook naar het Radboud, maar helaas voor Rob was hij te moe om te gaan kijken dus besloot ik om maar een foto van hem te gaan maken. Gelukkig kreeg ik de kans en verpleegkundige Milou was nog zo lief om voor Rob een handtekening te scoren. Fantastisch dat hij dit deed, want het breekt je dag een beetje.![]()
De ochtend liep voor Rob verder heel erg beroerd. Hij was echt heel ziek. Nog steeds wat verhoging, maar verder wilde hij helemaal niks. Geen geluid wilde hij horen. Niemand mocht iets zeggen. Om 9 uur mocht ik weer visite lopen. John had voor een vlaaitje gezorgd, dus was het koffie met gebak.
Daarna snel naar Rob die maar bleef slapen. Ivo kwam en helaas moest ik hem toch weer een rectaal touché doen en dat leidde bij Rob tot tranen. Gelukkig gaat dat snel. Dit moet voorlopig gebeuren, omdat er daar toch geopereerd is Tenslotte is daar de colon weer aan elkaar gehecht.
Rob viel weer in slaap. Om 11 uur kwam ineens Dolf de sneltekenaar. Rob schoot wakker en wilde graag dat Dolf voor hem ging tekenen. Dolf voelt alles heel goed aan en rustig maakte hij weer 2 prachtige tekeningen voor hem.
Daarna kwam Liesbeth en heel slim van haar ging zij Rob rustig voorlezen. Super. Zo hoefde hij alleen maar te luisteren en af en toe anticipeerde hij wel op Liesbeth. Ik kon zo ondertussen snel even eten, want Rob was in zeer goede handen.
Daarna was het weer op en Rob ging weer slapen. Meer eigenlijk niet.
Andre Kuipers kwam deze middag ook naar het Radboud, maar helaas voor Rob was hij te moe om te gaan kijken dus besloot ik om maar een foto van hem te gaan maken. Gelukkig kreeg ik de kans en verpleegkundige Milou was nog zo lief om voor Rob een handtekening te scoren. Fantastisch dat hij dit deed, want het breekt je dag een beetje.Rob bleef verder even TV kijken maar daarna weer slapen.
Zijn temperatuur bleef de hele dag een beetje op de 38 hangen. Even tikte hij de 38.4 aan. Gelukkig geen 38.5 want dan zouden er weer allerlei bloedkweken afgenomen moeten worden.
De zorg verliep weer uitstekend in harmony. En iedereen die hieraan meewerkt nu ervaart het als zeer prettig. Dat nog niet iedereen hier aan mee wil werken is jammer. Het is het systeem dat nog zo is. Men ziet heel veel beren op de weg, maar iedereen die nu hieraan meewerkt zeggen allemaal hetzelfde. Die beren zijn weg. Het gaat echt heel prettig zo. En het is helemaal in belang van Rob, want dat is tenslotte het belangrijkste doel. De beste zorg voor Rob.
Nu is het avond en jawel, Rob slaapt. Eigenlijk mag ik de TV niet eens aanhebben van hem, maar ik wil toch even the Voice kijken. Het wordt door die 6x daags een gebroken nacht, tenslotte zijn de tijden nu 22 uur, 2 en 6 uur. Maar ja. Als het Rob helpt vind ik alles best.
Op naar een lang weekend. Die lange ziekenhuisweekenden waarin niks gebeurd. Geen PM-er geen cliniclowns, geen activiteiten niks. En hopen dat Rob morgen iets beter is dan vandaag. Want we weten dat het bij Rob past, maar het blijft moeilijk om zo toe te moeten kijken.
